Ik weet nog goed dat ik de kunstacademie verliet en de mentor zei “jij kunt dat wel, zelfstandig in je atelier werken.” Ik was er maar wàt blij mee dat hij dat zei, maar naarmate ik vaker en langer op die zolderkamer werkte en elke keer mijn kunstje deed van scheppen en exposeren ontwaakte er een stil verlangen in mij. Het stoorde mij want ik wist niet wat het was. Een onbehaaglijk gevoel dat je iets mist terwijl je alles hebt. Maar zoals vele inzichten plotseling op de deurmat liggen, precies op het juiste moment, vond ik dat wat ik was kwijtgeraakt in samenwerking en dienstbaarheid. Ja, dat samen doen, de ontmoeting met de ander gaf pas werkelijke vreugde en voldoening! Van billen wassen tot activiteitentherapie; in die jaren verdiepte mijn eigen kunst zich in rap tempo. De kwetsbare mens waar ik altijd zo mee begaan was (op afstand), werd in die oudere mens in het verpleeghuis bittere realiteit. Het leven werd een les. Ik leerde van hen te wachten, te luisteren en na te denken over dood en lijden. Samen te lachen en te huilen. Samen leven. De levensboom toonde de cyclus van bloei en verval. Vanaf dat moment wilde ik mijn kunst uitdelen, delen met anderen door samen te doen. Ieder mens is een creatief wezen. Vaak hoor ik in workshops deelnemers zeggen “...tekenen en schilderen, dat kan ik niet hoor...”, maar de weg naar binnen is de weg naar een onuitputtelijke bron van creativiteit. Bij iedereen, niemand uitgezonderd.Het Feest van de Geest nodigt uit tot samen vieren. Ik wil dit graag doen met verschillende groepen mensen. Samenwerken aan de totstandkoming van een kunstwerk, met jong en oud. Gelovig of niet, ik vertrouw op de inspiratie van de Geest. Ik verheug me op de komende workshops die gepland staan.
Reacties
Een reactie posten