Dit is de plaats aan God gewijd, Locus Iste. Dit schoot door mijn hoofd toen ik vrijdagochtend in de kerk halverwege het middenpad liep en voor en achter mij het altaar en het orgel samenvielen in één beeld. Hoe mooi zou het zijn die twee plekken te verbinden met elkaar...
Ik ben altijd graag in een kerk. Ik voel me er thuis. In mijn jeugd zat ik vaak tegen de bontjas van mijn moeder aan gevleid en dwaalde mijn kindergedachten af. Een heel fijn en veilig gevoel.
Twee heilige plekken. Het altaar, een plaats die ik nauwelijks durf te betreden. Een heilige plaats. Ik heb tientallen jaren geleden vlak voor de tabernakel op het hoogaltaar Taizévieringen meegevierd. Ik vond dat altijd bijzonder om zo dichtbij Hem te zitten. Het voelde alsof ik op schoot zat bij Jezus. Vele jaren later heb ik nog één keer het altaar betreden bij de doop van mijn dochter.
Het grote orgel achter de balustrade, daar waar het koor soms staat, heeft voor mij net zo’n bijzondere lading. Op grote hoogte met uitzicht op het middenschip en het altaar. Ook een heilige plaats door de klanken van het orgel. Het instrument ademt als het ware door de orgelpijpen. Orgelspel is een manifestatie van levenskracht. Soms overweldigend, dan weer stil en gevoelig kabbelend als water. Ik geniet altijd ontzettend als organist Geerten Liefting speelt, die als geen ander een spiritueel moment kan creëren met zijn spel. Als kind opgevoed met orgelmuziek beroerd het me nog steeds.
Is de afstand tussen altaar en orgel, die tientallen meters van het middenschip, te overbruggen?
Symbolisch zal dit vast gaan lukken.
Ik zie een rode rokerige massa voor me die van boven naar beneden rolt.
Ik ruik het vuur, ik hoor stemmen die door elkaar heen roepen.
En dan...plotseling is het stil. Klanken verstommen.
Een witte duif vliegt op tot aan het altaar.
Hij vind zijn plaats in ieders hart.
Locus Iste.
Ik ben altijd graag in een kerk. Ik voel me er thuis. In mijn jeugd zat ik vaak tegen de bontjas van mijn moeder aan gevleid en dwaalde mijn kindergedachten af. Een heel fijn en veilig gevoel.
Twee heilige plekken. Het altaar, een plaats die ik nauwelijks durf te betreden. Een heilige plaats. Ik heb tientallen jaren geleden vlak voor de tabernakel op het hoogaltaar Taizévieringen meegevierd. Ik vond dat altijd bijzonder om zo dichtbij Hem te zitten. Het voelde alsof ik op schoot zat bij Jezus. Vele jaren later heb ik nog één keer het altaar betreden bij de doop van mijn dochter.
Het grote orgel achter de balustrade, daar waar het koor soms staat, heeft voor mij net zo’n bijzondere lading. Op grote hoogte met uitzicht op het middenschip en het altaar. Ook een heilige plaats door de klanken van het orgel. Het instrument ademt als het ware door de orgelpijpen. Orgelspel is een manifestatie van levenskracht. Soms overweldigend, dan weer stil en gevoelig kabbelend als water. Ik geniet altijd ontzettend als organist Geerten Liefting speelt, die als geen ander een spiritueel moment kan creëren met zijn spel. Als kind opgevoed met orgelmuziek beroerd het me nog steeds.
Is de afstand tussen altaar en orgel, die tientallen meters van het middenschip, te overbruggen?
Symbolisch zal dit vast gaan lukken.
Ik zie een rode rokerige massa voor me die van boven naar beneden rolt.
Ik ruik het vuur, ik hoor stemmen die door elkaar heen roepen.
En dan...plotseling is het stil. Klanken verstommen.
Een witte duif vliegt op tot aan het altaar.
Hij vind zijn plaats in ieders hart.
Locus Iste.
Reacties
Een reactie posten