Een woordveld. Associaties. Gedachten en beelden tollen door mijn hoofd, maar ik blijf stil van binnen. Mooi om bezig te zijn met dit thema. Een groot, bijna ongrijpbaar iets: de levensadem. Je ademt in en uit, het is een continue proces. Een radartje in je lichaam, een onbewust proces. Je merkt pas dat je ademt als het moeizaam gaat, als je hoest, als je schrikt, als je adem stokt. Leven is ademen. Alle mooie en rauwe momenten afwisselend in een gestaag ritme van seizoenen. Het doet me denken aan geboorte, de eerste ademteug van een baby. Een bijna gretig gebaar van de wereld omarmen, gevolgd door de cadans van geven en ontvangen. In en uit. De longen als verbindingsweg tussen je lichaam als materie en de geest, symbool van vrijheid. Ik heb ruimte nodig om te ademen. Als baby en kleuter was ik vaak benauwd. Ik kon kennelijk het leven niet goed vatten. In een druk gezin pakte ik mijn momenten door te tekenen en schrijven in afzondering. Ik ben dit mijn hele leven blijven doen. Het is mijn in- en uitademing om te (over)leven.
Reacties
Een reactie posten